::::::: කවි :::::::

නෑරිය යුතු ඉමක කවුලක්  මම    ඇරියා
කොහෙදෝ ඉඳන් පිපි මල් සුවදක්   ආවා
යටි හිත් කොනින් ඒ සුවදට ඉව  කෙරුවා
ටිකකින් අහස කලු වී යනු මට   පෙනුනා


අකුණක් එක්ක මහ වැස්සක් ඇද    හැලුනා
හෙවනක් නැතිව මම ඒ වැස්සට    තෙමුනා
එක අකුනක් උඩට තව අකුනක්     ගැහුවා
දෙනිතින් අනොරා වැහි ගඟුලක්     ගැලුවා


තනිඋන ලොවේ වෙනකිසිවෙක් දකිනු   නැතී
අත්ලට මගේ හිස සඟවා ගන්න       බැරි
තනිකම සීතලද සමගින් එකට        වැදී
මගෙ හිත පුරා අවුලයි මහ නිරයෙ     ගිනී


බැලු බැලු අතේ නෑ පිළිසරණක්     දුටුවේ
තනිඋන ලොවේ කලුවර පමනයි    තිබුනේ
අකුනුයි වැහියි මගේ දිවියම තෙත්  කෙරුවේ
යලි නාරින්නමයි මම ඇස් දෙපියන  වැහුවේ