::::::: කවි :::::::

අරුත් සුන් වූ වදන් තෙපලන..වියත් පඬිවරු ඇතත් මේ ලොව..කොතෙක් දුර උන් කියන අහසේ,තටුත් දිග හැර පියාඹන්නද?ඇසුත් වසලා..මොලත් පොඩිකර..සියක් රැඟුමන් රඟා කරලිය..විසික් කරලා යාවි දෙව්ලොව..කටුත් ලෙව කෑ සුනඛ, නරි රැ

ශක්තිමත් යුග දෑත,බර දරයි..රළු පරළු ගල් අතර,සුපුෂ්පිත සුදු නෙලුම,නුඹ කියා,මා උවන සතපවයි,දෑත් කරගැට අතර,සතපවයි..දූවිලි වලා අතර,පෙනේ නොපෙනේ නුඹව,ශක්තිමත් දෑත් මා,කිති කව

ශෝකය බරයි..සොම්නස, තටු සොයයි..ශොකය දවයි..සතුට නිවාලයි සනහයි..වයලීනය..බර තත් හඬයි..ශෝකයට ගයයි..සිහින් සැහැල්ලු තත්,සෝ දුක් නසයි..සතුට සොම්නස පතුරය